De Void
Ik voel haar steeds dichter tegen me aan kruipen. Waarom gaan ze weg? Twee kleine ogen kijken me snikkend aan. Haar glimlach verdwijnt langzaam van haar gezicht. Alles wat ze achterlaat is een grote, donkere, stalen deur. Ik wil hier niet nog een keer doorheen. Langzaam klemt ze haar kleine armen om mijn knie en ploft op de grond. De hele atmosfeer verandert. De lucht wordt dik en ademen wordt steeds moeilijker. Haar emoties galmen door mijn lichaam; alles in mij schreeuwt. De wind begint harder te waaien en de zon, die ooit zo fel scheen, verandert in een donkere oase van eenzaamheid.
Ik hurk op mijn knieën en pak haar hoofd langzaam vast. “Je hoeft niet meer bang te zijn, ik ben hier voor jou, altijd.” Tranen druppelen over mijn wangen terwijl ze me aankijkt met een glimlach. Haar schim verdwijnt in mijn hart. We zijn nu groot.
Elke stap naar de deur voelt als een stoot. Mijn lichaam lijkt te sterven; mijn borstkas doet zeer en een hol gevoel verspreidt zich in mijn maag. Met elke stap flitsen mijn karmische banden voorbij: de lessen die ze meebrachten en de dans die we dit leven samen maakten. Ik wil schreeuwen, maar mijn tranen overmeesteren me. Net voor de deur plof ik op de grond. De deur gaat op een kiertje en onder de rand zie ik een licht schijnen op mijn hand.
Ik ben al zo ver gekomen. Langzaam trek ik me aan de deurklink omhoog en met wankelende benen stap ik door de deur heen. Mijn adem stokt.
Wanneer ik door de deur stap, bevind ik me in een grote, open ruimte gevuld met een zacht, stralend licht. De lucht ruikt naar jasmijn en een vredige stilte omhelst me. Terwijl ik naar het midden toe stap, begint mijn lichaam met een dans. Mijn lichaam beweegt zonder weerstand, emoties vormen zich in een dans. Eerst voel ik liefde en warmte, als zachte golven die mijn lichaam strelen. Ik dans met de herinnering aan vreugdevolle momenten, handen die elkaar vasthouden, ogen die met genegenheid kijken. De liefde omarmt me, tilt me op, en ik voel me gedragen in elke vezel van mijn lijf.
Dan veranderen de bewegingen en wordt de dans intenser. Verdriet sluipt binnen, als een donkere wolk die langzaam alles bedekt. Mijn lichaam buigt onder het gewicht van verloren dromen en onvervulde verlangens. Tranen stromen vrij terwijl ik me overgeef aan de pijn, een gevoel van wanhoop onmacht sluipt mijn lichaam in ik wil ze niet verliezen schreeuw ik mijn hand grijpt naar mijn hart . Angst volgt snel, een schaduw die mijn lijf doet rillen en mijn hart sneller laat kloppen.
Ik voel de koude greep van onzekerheid en twijfel het neemt mijn lijf volledig over alles verkrampt. Mijn dans wordt een strijd, een gevecht tegen de duisternis die me probeert te overweldigen. Gezichten van mensen die ik heb moeten loslaten maar nooit echt los heb kunnen laten verschijnen in de ruimte. Verward en angstig kijk ik om me heen.
Op dat moment word alles donker. Ik voel mezelf weer krimpen en op dat moment zie ik mezelf liggen als een klein meisje van zes jaar oud.
Je bent niet alleen. Alles wat je nodig hebt, is al in ons. We zijn nu groot.” Langzaam krabbel ik weer omhoog . De jaren waarin ik wanhopig op zoek was naar liefde van buitenaf flitsen in een droomvlucht voorbij. Langzaam pakt de kleine schim mijn hand vast ik wilde alleen maar dat er van ons gehouden werd.. ik glimlachte liefdevol het is oke.
De ruimte om me heen begint opnieuw te veranderen. De wanden verschuiven en vloeien samen, en voor mij verschijnt een deur zoals ik nog nooit heb gezien. alsof het mijn diepste verlangens en angsten begrijpt.
Met een diepe ademhaling stap ik door de void. Alles wat ik zie is leegte. Niets. Geen emoties, geen vreugde, niets. Leegte in zijn puurste vorm. De stilte voelt als een dikke deken die ik over me heen trek die alle geluid en beweging dempt. Het voelt alsof de tijd stilstaat.
Langzaam voel ik rust neerdalen over mijn lichaam. De storm van emoties die me hier bracht, heeft me vernieuwd. Ik voel een leegte waar ik zo lang voor gevlucht heb. Ik Hurk op mijn knieën en omhels de kleine schim en fluister zachtjes in haar oor we zijn veilig. Op dat moment neemt leegte mijn lichaam over. Langzaam smelt ik samen met de void de ruimte is nu compleet blanco. Hier in de puurste leegte is er ruimte om opnieuw te beginnen. Ik ben niet verloren,ik ben vrij.
